Τα γεγονότα είναι γνωστά. Ή θα’πρεπε να είναι σε όλους. 6 Δεκέμβρη 2008. Περίπου 9:00μμ. Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από σφαίρες του μπάτσου Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ηθικός αυτουργός της δολοφονίας, η σάπια κοινωνία που παρασιτεί στις ζωές όσων αγωνίζονται και αντιστέκονται καθημερινά. Συνεργοί, όσοι με την απαθή στάση τους απέναντι στη κρατική ωμότητα, το φόβο στιγματισμού και την ανάθεση των ζωών τους σε κατασταλτικούς μηχανισμούς επιχειρούν να περιορίσουν τις κραυγές της αξιοπρέπειας μας.
Η κρατική δολοφονία του Αλέξη σηματοδοτεί τον θάνατο μίας ολόκληρης κοινωνίας. Είναι δολοφονία εκδικητικού χαρακτήρα, στοχεύει στην επίδειξη δύναμης της αστυνομίας και της θρασυδειλίας των “από πάνω,” είναι πολιτική και ταξική. Ένα μάθημα του κρατικού ολοκληρωτισμού προς όσους επιλέγουν το δρόμο και τη σύγκρουση, την αξιοπρέπεια και τη δικαιοσύνη, τη ρήξη με την υπάρχουσα κοινωνία οργανωμένης σήψης.
Η δολοφονία του Αλέξη από το κράτος δεν ήταν η πρώτη, ούτε θα είναι η τελευταία. Όχι όσο υπάρχουν άνθρωποι. ‘Ανθρωποι που δεν συμβιβάζονται με τα λίγα, άνθρωποι που δε διστάζουν να ρισκάρουν ακόμα και την ίδια τους τη ζωή προκειμένου να ξεσκεπάσουν τη κρατική βαρβαρότητα. Ζωντανό παράδειγμα ο φίλος του Αλέξη, Νίκος Ρωμανός, που ξεκίνησε απεργία πείνας στις 11/10 διεκδικώντας τις εκπαιδευτικές του άδειες και “απευθύνοντας έναν πολιτικό εκβιασμό ώστε να κερδίσει ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.”
Ας τελειώνουμε με τις επετείους – μνημόσυνα, καθώς και με τον οίκτο προς όσους επιλέγουν την αξιοπρέπεια και την ελευθερία. Δεν ταιριάζουν αυτά άλλωστε σε αγωνιστές. Ας είναι κάθε γεγονός, αφορμή για καθημερινή σύγκρουση και δρόμο. Μέχρι την νίκη.
“Εκείνο το βράδυ με το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα είδαμε πολλά αστέρια να πέφτουν διαγράφοντας τις δικές τους χαοτικές διαδρομές. Κι εμείς μετρούσαμε και ξαναμετρούσαμε, κάναμε ευχές, υπολογίζαμε τις πιθανότητες. Το ξέραμε ότι η επιθυμία μας για μια ελεύθερη ζωή έπρεπε να περάσει πάνω από όλα όσα μας καταπιέζουν, μας δολοφονούν, μας καταστρέφουν, γι’ αυτό βουτήξαμε στο κενό, όπως ακριβώς τα αστέρια που βλέπαμε να πέφτουν.
Από τότε άπειρα αστέρια πέσαν, μπορεί να ήρθε η ώρα να πέσει και το δικό μας, ποιος ξέρει; Αν είχαμε έτοιμες τις απαντήσεις δε θα γινόμασταν αυτό που είμαστε αλλά ιδιοτελή καθάρματα που θα διδάσκαμε στους ανθρώπους τρόπους να γίνουν τρωκτικά που τρώγονται μεταξύ τους όπως κάνουν σήμερα.
Τουλάχιστον εμείς παραμένουμε ακόμα απόλυτοι και πεισματάρηδες όπως οι άνθρωποι της πάστας μας. Και όσοι από εμάς με έναν πόνο έκλεισαν τα μάτια τους και ταξίδεψαν μακριά, παραμένουν με το βλέμμα κολλημένο σε εκείνον το βραδινό ουρανό που κοιτάζαμε και εμείς. Και μας βλέπουν να πέφτουμε, αστέρια όμορφα και λαμπερά. Τώρα ήρθε η σειρά μας. Τώρα πέφτουμε χωρίς δισταγμό.” (Ν. Ρωμανός)
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ
Αυτόνομο σχήμα ΠΑ.ΜΑΚ