Η απεργία πείνας είναι το έσχατο εργαλείο άμυνας των κρατουμένων ενάντια στο κράτος, χρησιμοποιώντας το σώμα τους ως μέσο άσκησης πίεσης ενάντια στη συνεχιζόμενη και συστηματική στέρηση των δικαιωμάτων τους.
Τη Δευτέρα 2 Μαρτίου ξεκίνησαν απεργία πείνας, όντας έγκλειστοι στις φυλακές Δομοκού και Κορυδαλού οι: Αντώνης Σταμπούλος, Τάσος Θεοφίλου, Γεώργιος Σοφιανίδης,Φοίβος Χαρίσης, Αργύρης Ντάλιος, Γιώργος Καραγιαννίδης μαζί με τους Δημήτρη Κουφοντίνα, Νίκο Μαζιώτη και Κώστα Γουρνά. Ως ένδειξη στήριξης και αλληλεγγύης ξεκίνησε απεργία πείνας στις 9 Μαρτίου και ο Γρηγόρης Σαραφούδης. Το δρόμο αυτό θα ακολουθήσουν τις επόμενες μέρες και τα υπόλοιπα μέλη του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων (ΔΑΚ).
Τα αιτήματά τους είναι η κατάργηση μιας σειράς νόμων όπως: ο Α’ «αντιτρομοκρατικός νόμος» του 2001 του άρθρου 187 του ποινικού κώδικα (εγκληματική οργάνωση), ο Β’ «αντιτρομοκρατικός νόμος» του 2004 του άρθρου 187Α (τρομοκρατική οργάνωση), ο κουκουλονόμος, ο νόμος για τις φυλακές τύπου Γ’ και η εισαγγελική διάταξη για τη λήψη DNA. Τέλος, οι απεργοί πείνας ζητούν την απελευθέρωση για λόγους υγείας του καταδικασμένου για τη δράση του στην οργάνωση 17 Νοέμβρη, Σάββα Ξηρού, καθώς πλέον το ποσοστό αναπηρίας του ανέρχεται στο 93%.
Αλληλέγγυοι σε αυτόν τον αγώνα δηλώνουν και μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς απαιτώντας μεταξύ άλλων την άμεση απελευθέρωση των συγγενικών τους προσώπων, στεκόμενοι ενάντια στην χυδαία τακτική στοχοποίησης του άμεσου οικογενειακού και φιλικού τους περιβάλλοντος.
Όλοι οι παραπάνω νόμοι και διατάξεις δημιουργήθηκαν με στόχο την αφόπλιση του επαναστατικού – ανατρεπτικού κινήματος. Η προσπάθεια αυτή από τη μεριά του κράτους κορυφώθηκε με τη δημιουργία των φυλακών τύπου Γ’. Οι φυλακές αυτού του είδους λειτουργούν είτε ως ένα ακόμη εκδικητικό μέσο ενάντια στους κρατουμένους που αντιπαρατέθηκαν ανοιχτά με το κράτος και που τόλμησαν ή θα τολμήσουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους μέσα στη φυλακή, είτε ως ένα κατασταλτικό μέσο για αυτούς που στέκονται έμπρακτα αλληλέγγυοι σε φυλακισμένους. Πρόκειται για την αναβάθμιση του ήδη άθλιου θεσμού της φυλακής, αυξάνοντας την ασφυκτική πίεση στους έγκλειστους. Από μεριά μας, έχουμε χρέος να μην επιτρέψουμε τη συνέχιση της λειτουργίας των φυλακών αυτών και του νομικού πλαισίου που τις περιστοιχίζει.
Από την πλευρά της η νέα «υπερελπιδοφόρα» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ παρόλο που είχε υποσχεθεί κοινωνικές και ανθρωπιστικές αλλαγές σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα σε αυτόν της φυλακής, οι κρατικοί μηχανισμοί καταστολής συνεχίζουν την αυθαίρετη «παράνομη» πολιτική εξόντωσης των προηγούμενων κυβερνήσεων φανερώνοντας έτσι πως τα πολιτικά πρόσημα του κάθε εξουσιαστή δεν μπορούν να είναι διαφορετικά από των υπόλοιπων. Έτσι, η νέα αριστερή κυβέρνηση (της προόδου) απαιτεί τη βουβή αποδοχή των μέτρων καταστολής με σκοπό την ποινικοποίηση κάθε μορφής πραγματικής διεκδίκησης εντός και εκτός των τειχών. Εάν αυτό ονομάζεται προοδευτική κυβέρνηση τότε είναι χαρά μας που θα είμαστε απέναντι της για να την πολεμήσουμε.
Εμείς το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταθούμε αλληλέγγυοι στον αγώνα των πολιτικών κρατουμένων απεργών πείνας, καθ’ότι πιστεύουμε οι αγώνες μας συνδέονται με κάθε εξεγερτικό αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και τους μηχανισμούς καταστολής που ο ίδιος συντηρεί.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ
ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ
ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΧΗΜΑ ΠΑ.ΜΑΚ.
